Όταν ακούμε τη λέξη “παιδιά” φανταζόμαστε παιδιά να τρέχουν ανέμελα από δω κι από κει, και τα γέλια τους να ενώνονται με τον άνεμο. Υπάρχουν όμως και τα παιδιά, που χαμογελούν αλλά… έχουν δύο ρόδες για πόδια. Αυτά τα παιδιά που σε μια τρυφερή ηλικία καλούνται να συνειδητοποιήσουν πως δεν θα τρέχουν όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Υπήρξα και ’γω ένα από αυτά.
Έτσι κι εγώ, όπως πολλά άτομα με αναπηρία, αναγκάστηκα να αναμετρηθώ με τις δυσκολίες που συνοδεύουν την εγκεφαλική παράλυση. Έχοντας γεννηθεί με αναπηρία, αναγκάστηκα να “μεγαλώσω” νωρίς. Η συνειδητοποίηση ότι τα πόδια μου δεν θα με υπακούσουν ποτέ αποτελούσε και αποτελεί τη μεγαλύτερη δυσκολία για μένα μέχρι και σήμερα. Γιατί για κανένα άτομο με κινητική αναπηρία δεν είναι εύκολο να μεγαλώνει σε ένα μη προσβάσιμο περιβάλλον, χωρίς τις απαραίτητες υποδομές.
Παλαιότερα το αμαξίδιο μου αποτελούσε πιο πολύ εμπόδιο για μένα, πάρα βοηθητικό μέσο. Τα παιδιά, οι συμμαθητές μου, το αποστρέφονταν μιας και αποτελούσε κάτι παράξενο, ξένο κι ανοίκειο γι’ αυτά.
Έτσι, όμως, το αντιμετώπιζα και εγώ… ως κάτι ξένο, “κρύο” και απρόσιτο. Μέχρι που στο πέρασμα των χρόνων, κατάλαβα πως βρισκόμουν σε μια άνιση μάχη με το αμαξίδιο μου. Σε μια άνιση μάχη με την αναπηρία μου.
Μέχρι που ήρθα αντιμέτωπη με το πιο σημαντικό δίλημμα της ζωής. Θα άφηνα την αναπηρία μου να με ορίζει ή όχι;
Επέλεξα το δεύτερο.
Φαινομενικά ποτέ δεν την άφησα να με ορίσει. Ήμουν κοινωνική, ευδιάθετη και χαμογελαστή. Η σχέση με ένα αναπηρικό αμαξιδιο όμως δεν έχει να κάνει με το “φαίνεσθαι” για εμάς είναι το «είναι» μας!
Τα τελευταία χρόνια άρχισα να αντιλαμβάνομαι το αμαξιδιο μου, ως εργαλείο για να πετύχω τα όνειρά μου και όχι ως εμπόδιο σ’αυτά. Πλέον θεωρώ ότι το αμαξίδιο μου λειτουργεί ως μέσο για να συνάπτω πραγματικούς δεσμούς αγάπης, φιλίας και σεβασμού τόσο στον κοινωνικό μου περίγυρο όσο και στον επαγγελματικό . Πλέον δεν είμαι μόνο η Νίκη στο αμαξίδιο της, αλλά η Νίκη που έχει φίλους, που σπουδάζει, που αθλείται, που διασκεδάζει μαζί με το αμαξίδιο της.
Είμαι η Νίκη που διεκδικεί τα δικαιώματά της και εκφράζεται ελεύθερα χωρίς ωραιοποιήσεις. Η Νίκη που μιλά τόσο για τις νίκες της, όσο και για τις ήττες της, με τις οποίες άλλωστε αναμετριώμαστε καθημερινά όλοι μας.
Τελικά, η αναπηρία μας πρέπει να γίνει συνοδοιπόρο μας και όχι ο εχθρό μας! Όταν την κατανοήσουμε, όταν την γνωρίσουμε και την αποδεχθούμε, τότε μπορούμε να την ορίσουμε και να την κουβαλήσουμε όπως θέλουμε εμείς, χωρίς να μας ορίσει αυτή !
Νίκη Παπαπέτρου, Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
